Myślę, że spokojnie można przeżyć parę lat na uniwerku, wymianie, praktykach itp w Chinach i nie poznać ani jednego chinczyka, a jeśli już poznać to takiego 'z europy, stanów, kanady itd.', który z chinami będzie mieć tyle wspólnego co ja z żywcem- rodzinę (a i to nie zawsze). Jeśli ktoś całe życie wychował się w Paryżu nie będzie miał pojęcia o byciu 'typowym azjata' - taka prawda.
Co zabawne ja znam więcej Chinczykow tu i w Polsce niż osoby, które są tu po parę lat, znają super chiński i patrzą na mnie jak na ufo (najbardziej mnie bawi jak próbują mi dawać rady 'jak postępować z Chinczykami' jakby mieli o tym jakiejkolwiek pojęcie poza życiem 'na wymianie' czyli np profesorami itp.
Dlatego już się nie dziwię pewnej osobie (co jej publicznie zarzuciłam- 'że żyje w zamkniętej bajce bez realnego kontaktu z 'tubylcami'- tak nielubiane słowo przez Miszmasz'a jak dla mnie bez negatywnego wydźwięku), że mieszkając tu lata nie znają rodzimych. Ja nie chcę udawać azjatki, jestem europejka i zawsze nią będę, może dlatego właśnie łatwiej mi się dogadywać z resztą?
Jesteśmy równi, możemy się kolegować bo jesteśmy tacy sami.
Wracają do głównego wątku.
Życie wygląda trochę jak z amerykańskiego filmu: ceremonia otwarcia, poczęstunki (nie dotarłam bo nie znalazłyśmy lokalizacji), czy pikniki zapoznawcze. Na jednym kampusie na pewno jest kino, a na drugim dyskoteka. (Oblegane przez napływowych).
Ceremonia otwarcia?
Początek robił wrażenie, ale potem zamieniła się w totalne przynudzanie.
Piknik?
W sumie fajna zabawa tylko trochę nie dostosowana do wieku- konkurs- wypełnianie różnych zadań, fizycznych jak i umysłowych w wylosowanych parach. Mały kurs tańca wcześnie, a na koniec króciutka impreza jak na przedszkole przystało kończąca się o 18.30 (przedłużyli o 30 minut! Woooo!! To moje dyskoteki w podstawówce kończyły się później~ i też zawsze były przedłużane)
Ps. Konkurs wygrany- po prostu szczęście trza mieć ;)
Nagrodą były czekoladki <3
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz