Są tego 2 powody:
1. Wspominane wyżej Bunkasai.
Po raz pierwszy od bardzo dawwna byłam widzem, a nie uczestnikiem występu sakuramai iiii dziwnie
Ja na prawdę uwielbiam tańczyć
Po festiwalu dostałam bardzo dużo (na prawdę duuuużo) pytań pt. 'Co się stało, że nie tańczyłam', 'czy wszystko w porządku', itp.
Odpowiadając: nie ogarnęłam, że mam czas w tym terminie i się zwyczajnie nie zgłosiłam na występ
i nie chodziłam na próby przygotowujące ^^ więc bez niepokojów 
Pomimo niedosytu i tańczenia na krześle, z pełnym zrozumieniem znajomych (tiaaa, te uspokajające gestyyy) całkiem dobrze spędziłam czas, dzięki temu, że nie występowała mogłam zobaczyć wszystko na spokojnie, porozmawiać ze znajomymi czy nawet coś zjeść
2. Drugim powodem myśli o Japonii jest powrót bliskiego znajomego do tego kraju, wprawdzie jeszcze najprawdopodobniej przyleci do Polski za parę miesięcy ale już nie na stałe
Z tego powodu spotkaliśmy się 'na ploty' i padło pytanie 'kiedy odwiedzę Japonię'
Szczerze odpowiedziałam, że na końcu, jak nasycę się Chinami i zobaczę Koreę, bo choć tu w Polsce najbliższa jest moi Japonia i Japończycy (przyjaciele, mniej i bardziej udane randki, spory, uczenie w życiu mniej lub bardziej kulturalnym) to jako kraj? Najmniej mnie ciągnie. Z tej rozmowy zeszliśmy na różnice między narodowościami- NASZ wniosek był, że tak na prawdę takich nie ma. Wszędzie spotka się konserwatywne osoby, wszędzie będą postępowe i liberalne, zawsze będzie różnica między mniejszymi miejscowościami, a tymi większymi więc czasem łatwiej zrozumieć kogoś z 2 krańca świata niż z innej części własnego kraju, ze oboje znamy Polaków będących jak 'stereotypowi Japończycy' i 'Japończyków wychowujących się jak stereotypowi Polacy'
i to wcale nie z powodu 'lat' spędzonych w Europie czy Polsce. Oczywiście są pewne 'cechy właściwe dla większości' ALE większość to nie wszyscy Do tego poruszyliśmy temat poznawania innych kultur i krajów, zastanawiając się jaka droga jest do tego najlepsza. Oboje uznaliśmy, że to, że gdzieś się mieszka nic nie znaczy, bo wystarczy żyć w ograniczonym, zamkniętym otoczeniu by nie poznać całości. Tak samo metoda obserwacji i nauki na papierze nie musi być dobra, bo to tylko sucha informacja. Malinowski też nie przekonuje, co to za obserwacja uczestnicząca kiedy cały czas się dystansujesz, że jesteś inny? Z 2 strony udawanie kogoś kim się nie jest też nie pomoże- być antropologiem to koszmarnie trudna sprawa- współczuję z całego serca, Nam pozostaje się tym nie przejmować i być sobą, czerpać z życia to co oferuje i poznawać, wciąż poznawać nowe.
Mam nadzieję, że uda ci się wszystko jak chcesz, a podróże będą ciekawe + przepraszam, że nie mogłeś ostatni raz zobaczyć na żywo jak tańczę yosakoi. Może kiedyś w Japonii będzie taka możliwość~
https://www.instagram.com/p/Bb9yWPJFfHP/?taken-by=ardad_lilit
trochę jedzonka ^^ ale tylko trochę
